Odpusty za zmarlych

1. POMOC ZMARŁYM - ODPUSTY

Według nauczania Kościoła: „Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jeszcze całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba” (KKK 1030).

Naukę dotyczącą czyśćca sformułował Kościół przede wszystkim na Soborze Florenckim i na Soborze Trydenckim. Można z niej wnioskować, że niektóre winy mogą być odpuszczone w tym życiu, a niektóre w życiu przyszłym (por. KKK 1031).

Praktyka modlitwy za zmarłych opiera się na przekonaniu, że zmarłym można pomagać. Potwierdzeniem takiego myślenia jest czyn Judy Machabeusza, który „sprawił, że złożono ofiarę przebłagalną za zabitych, aby zostali uwolnieni od grzechu” (2 Mch 12,45). „Kościół od początku czcił pamięć zmarłych i ofiarował im pomoce, a w szczególności Ofiarę eucharystyczną, by po oczyszczeniu mogli dojść do uszczęśliwiającej wizji Boga. Kościół zaleca także jałmużnę, odpusty
i dzieła pokutne za zmarłych” (KKK 1032).

2. Co to jest odpust?

„Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy” (np. w sakramencie pokuty) (KKK 1471).

3. Kto może pozyskać odpust?

„Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. (...) Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych” (KKK 1471).

4. Rodzaje odpustów.

Kościół mówi o dwóch rodzajach odpustów, cząstkowym i zupełnym. Rodzaj odpustu uzależniony jest od tego, czy uwalnia on od kary doczesnej w części czy w całości (por. KKK 1471).

5. Warunki wymagane do zyskania odpustu zupełnego:

a) stan łaski uświęcającej
b) godne przyjęcie Komunii św.,
c) wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego,
d) odmówienie Ojcze nasz, Wierzę w Boga… Chwała Ojcu… i dowolnej modlitwy w intencjach Ojca Świętego.
e) wypełnienie określonej czynności,

Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia.

6. Niektóre czynności związane z zyskaniem odpustu zupełnego:

• adoracja Najświętszego Sakramentu przez pół godziny,
• pobożne przyjęcie błogosławieństwa papieskiego „Urbi et orbi”, choćby tylko przez radio,
• pobożne nawiedzenie cmentarza od 1 do 8 listopada i modlitwa na cmentarzu za zmarłych,
• pobożna adoracja i ucałowanie krzyża w Wielki Piątek w czasie uroczystego obrzędu liturgicznego,
• udział w ćwiczeniach duchowych przez trzy pełne dni,
• publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu w Uroczystość NSPJ,
• publiczne odmówienie aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Chrystusowi Królowi w Uroczystość Chrystusa Króla,
• w godzinie śmierci, gdy wierny jest odpowiednio dysponowany,
• przyjęcie po raz pierwszy Ciała Pańskiego lub uczestniczenie w takiej ceremonii,
• odprawienie pierwszej Mszy św. lub pobożny udział w niej,
• odmówienie jednej części Różańca wspólnie z kimś w dowolnym miejscu lub samemu w kaplicy bądź w kościele,
• odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego przed Najświętszym Sakramentem
• pobożne czytanie Pisma św. przez pół godziny,
• publiczne odmówienie „Te Deum” w ostatnim dniu roku,
• publiczne odmówienie „Hymnu do Ducha Świętego” w Nowy Rok lub Uroczystość Zesłania Ducha Świętego,
• odprawienie Drogi Krzyżowej przed stacjami zatwierdzonymi przez Kościół,
• nawiedzenie kościoła parafialnego w dniu Odpustu i odmówienie Ojcze nasz i Wierzę,
• odmówienie przyrzeczeń Chrztu św. w Wielką Sobotę w czasie nabożeństwa lub w rocznicę własnego Chrztu,
• pobożne uczestnictwo w Gorzkich Żalach.

7. Uzyskanie odpustu cząstkowego.

Odpusty cząstkowe można uzyskać za każą wykonaną pobożną czynność – w myślach (np. rozmyślanie, rachunek sumienia, akt żalu doskonałego), mowie (np. pobożne wymawianie aktów strzelistych) i uczynkach (np. znak krzyża, używanie wody święconej, odwiedzenie kościoła).